در این کومه ؛ در این زندان ؛ در این غوغای خاموشی ؛ در این جشن فراموشی ؛ در این دنیای بی مهر و

کم آغوشی؛ دلم ترسیده و تنگ است دلم ترسیده از آه پر از درد پدرهامان ؛ و از چشم پر از اشک تمام مادر

ها ؛ دلم آشوب آشوب است دلم سرد و تنم بی روح بی روح است ؛ نمی خواهم، نمی خواهم دگر این زندگانی

را و دل را نگاهم خیره بر بالا به دنبال نگاهی ساده می گردد و می بینم، و می بینم هوای گریه دارد آسمان

کنج تنهایی من قشنگ تر از بودن با کسی است 

که هر بار دلش به هوای دیگری می رود !